Showing posts with label biologia. Show all posts
Showing posts with label biologia. Show all posts

Zrób to sam: fiszki

Fiszki, czyli flashcards to jeden ze sposobów organizowania wiadomości, szczególnie przydatny jeżeli jest ich bardzo dużo. A podczas uczenia się anatomii ogrom materiału do opanowania bywa przytłaczający. Tworzenie (nie kupowanie!) własnych fiszek anatomicznych może okazać się ciekawym pomysłem na podsumowanie wiadomości.

Zrób to sam

Do wykonania fiszek wystarczy komputer z zainstalowanym edytorem tekstu, programem graficznym lub... PowerPointem. Ten ostatni posłużył do wykonania tych inspirujących fiszek.

Istnieje też inna, manualna metoda. Wystarczy zaopatrzyć się w niewielkie karteczki formatu ok. A5 -A6, kilka kolorowych długopisów i odrobinę talentu. Rysowanie swoich własnych diagramów/rycin/ schematów/rysunków/wykresów i opatrywanie ich swoimi komentarzami to znakomite narzędzie ułatwiające uczenie się. Niektórzy zajmują się komercyjnym rysowaniem fiszek i ich sprzedawaniem w internecie, ale jak już wspomniałem osobiście polecam tworzenie swoich własnych.

Zbiór fiszek


Rodzaje fiszek


Istnieją dwa główne rodzaje fiszek: 1)"informujące" i 2)"pytające".

1) Fiszki "informujące" to małe porcje wiadomości. Łatwe do zapamiętania, nie przeładowane graficznie, skupiające się wyłącznie na jednym temacie

Fiszka "informująca"


2) Fiszki "pytające" to takie zawierające pytanie na jednej stronie i prawidłową, modelową odpowiedź na odwrocie.

Fiszka "pytająca"


Zagrajmy!

Fiszki pytające mogą być bardzo przydatne przy powtórkach. Stawiając pytania i szukając na nie odpowiedzi bardzo skutecznie uczymy się. Dodatkowo stanowić mogą znakomite urozmaicenie grupowego uczenia się. Każdy z uczestników "Imprezy powtórkowej" przynosi swój zestaw fiszek pytających. Następnie wszystkie są mieszane, układane na stosie stroną z pytaniem do góry i można rozpocząć grę. Gra polega na zdobyciu jak największej liczby punktów. Uczestnik bierze fiszkę i odpowiada na pytanie. Za każdą pełną, satysfakcjonującą odpowiedź dostaje 2 punkty. za częściowo prawidłową - 1 punkt. Za nieprawidłową 0. Chodzi o zebranie jak największej liczby punktów. Oceniającymi są pozostali uczestnicy zabawy.

Przyjemnej gry!

P.S. Wszystkie zdjęcia pokazują fiszki zrobione przez jedną z moich studentek.

Anatomia układu ruchu - układ mięśniowy

Po zapoznaniu się ze szkieletem i połączeniami kości warto wprowadzić układ szkieletowy w ruch. A zrobić to można, oczywiście, z pomocą układu mięśniowego. Warto pobrać dwie  prezentacje ze strony wydawnictwa McGrawHill, która są zbiorem znakomitych ilustracji możliwych do wykorzystania zarówno w procesie uczenia się jak i nauczania.

POZIOM: 2
POZIOM: 3

Prezentację można pobrać tu:
Układ mięśniowy



Plik prezentacji jest bardzo duży, ale warto poczekać na załadowanie się. Jeśli ktoś chce mieć szybki dostęp do podstawowego schematu, wystarczy kliknąć na ryciny poniżej.


Warto także sprawdzić swoją wiedzę w interaktywnych quizach. Do zrobienia ogromny zbiór ćwiczeń.

http://highered.mheducation.com/sites/0073525626/student_view0/chapter7/labeling_exercises.html#

A jeśli ktoś jest tradycjonalistą, to zawsze może wydrukowac test z zakresu anatomii układu mięśniowego i go wypełnić:
http://highered.mheducation.com/sites/dl/free/0073525634/23458/chp07_essques.pdf

Powodzenia!

Saladin. Podręcznik do studiowania zintegrowanego.

Saladin K.S. Anatomy & Physiology: The Unity of Form and Function; Wydanie 6, McGraw Hill, 2011












Nauczanie zintegrowane kojarzy się z początkowymi latami szkoły podstawowej. To wówczas dzieci uczą się pisania, czytania, liczenia, muzyki, techniki i wszystkich innych przedmiotów jednocześnie. Dopiero później następuje podział na poszczególne przedmioty. W obecnym systemie szkolnym granica pomiędzy indywidualnymi przedmiotami zaciera się. I tak powstają bloki humanistyczne czy bloki przyrodnicze. Dobrze to czy źle? Kwestia ta pozostaje otwarta do dyskusji...

Efektywne metody nauczania: IFA STATION

Okazuje się, że jedną z ulubionych form uczenia się anatomii na Uniwersytecie Southampton (UoS) jest tzw. "IFA station". W ubiegłorocznej ankiecie studenci uznali ją za jedno z najlepszych narzędzi pomagających im w opanowaniu materiału. IFA to skrót od początkowych liter trzech głównych typów zadań, które należy wykonać przy stole z preparatami: Identification, Function, Aplication. Aby w pełni docenić siłę tego typu metody warto krok po kroku prześledzić jak przygotowuje się stację IFA. Chociaż brzmi trochę skomplikowanie to w rzeczywistości bardzo łatwa metoda.

Mapa myśli: anatomia układu ruchu

Publikuję rozwinięcie wcześniejszej mapy dotyczącej układu ruchu. Po pewnych problemach związanych z jej zaginięciem na serwerze "szczęśliwie i cudownie powróciła na bloga łono". Polecam eksplorację na pełnym ekranie.

Dodano informacje z zakresu głowy i szyi - dziękuję za to Miłoszowi! Mapa ciągle czeka na uzupełnienie: jeżeli jest ktoś chętny i w ramach powtórki chciałby ustrukturyzować swoją wiedzę zapraszam do współpracy i dalszego jej uzupełniania. Zachęcam do przesłania zgłoszenia na maila tcecot1@gmail.com.


Make your own mind maps with Mindomo.

Można też postarać się zrobić mapę "układową", gdzie każdy układ czynnościowy będzie miał swoją oddzielną mapę. Jeśli wydaje Ci się, że możesz to zrobić - podziel się swoją wiedzą z innymi. Nie ma się czego obawiać. To jedna z najlepszych metod uczenia się relacji między strukturami: co jest częścią czego.

Podejście do anatomii

Znacie historię o ślepych mędrcach i słoniu?
Trzech niewidomych mędrców zostało poproszonych o opisanie słonia. Pierwszy został doprowadzony do trąby i powiedział, że słoń jest miękki, walcowaty, elastyczny i bardzo zwinny. Drugi został doprowadzony do nogi. Powiedział, że słoń jest walcowaty, ale twardy i nieruchomy. Trzeci dotykał ucha słonia - opisał go jako miękki, ruchomy ale płaski. Następnie zaczęli debatować. Każdy z nich miał silne dowody empiryczne - który z nich miał rację?
AttributionNo Derivative Works Some rights reserved by David Blackwell.

Podobnie jest w nauczaniu anatomii. W zależności od spodziewanych efektów edukacyjnych (czyli tego, co powinno się umieć i rozumieć) stosuje się różne podejścia do nauczania anatomii. I żadne z podejść nie jest lepsze od drugiego. Po prostu są inne. Ale od mądrości programu nauczania zależy, czy odpowiednie do danego kierunku studiów.

Skupię się na anatomii prawidłowej, bo na patomorfologii (anatomii patologicznej) zupełnie się nie znam. Pominę zupełnie anatomię mikroskopową, bo jest ona traktowana jako osobny przedmiot - histologia, a skupię się na anatomii makroskopowej. Nie będzie to tekst o anatomii roślin ani o anatomii zwierząt, a przede wszystkim o anatomii człowieka.

Prawidłowa anatomia makroskopowa człowieka

Nagłówek brzmi trochę bezsensownie, ale w pełni oddaje zawartość tej części. Najbardziej ogólnie anatomii można nauczać topograficznie bądź systemowo. Z punktu widzenia anatomii topograficznej najczęściej wyróżnia się: kończynę górną, kończyną dolną, klatkę piersiową, brzuch,miednicę, grzbiet, szyję, głowę, neuroanatomię.

Z punktu widzenia anatomii systemowej przedmiot poznaje się studiując układy narządów: pokarmowy, oddechowy, krwionośny, moczowy, nerwowy, szkieletowy,  mięśniowy,  moczowy, płciowy, wewnątrzwydzielniczy, odpornościowy, powłokę wspólną.

Kolejność i nazwy różnią się pomiędzy programami. Czasami układ szkieletowy (lub kostny) wspólnie z układem mięśniowym i syndesmologią (układem połączeń) studiowany jest jako układ ruchu. Inne układy, jak odpornościowy (nazywany również chłonnym) studiuje się osobno lub jako cześć układu krążenia (sercowo-naczyniowego), obok układu krwionośnego.
Narządy zmysłów bywają wydzielane z takiego podziału jako byty równe innym układom (układ narządów zmysłu).

AttributionNoncommercialNo Derivative Works Some rights reserved by PureBlackLove

Każdy z tych podziałów ma swoje wady i zalety. Każdy wymaga trochę innego podejścia i, co ciekawe, każdy prowadzi do uformowania trochę innego wyobrażenia o anatomii człowieka.

Punkt ciężkości

Kiedy już zostanie przyjęte podejście do tematu, kolejnym krokiem jest nacisk na poszczególne działy anatomii. I tu w zależności od kierunku studiów, nacisk będzie skierowany na inne aspekty.

Najbardziej klasycznym podejściem jest anatomia opisowa, czyli opis morfologii danej struktury. Tu ważne jest JAK WYGLĄDA struktura anatomiczna. W przypadku mięśni wymaga się opisu przyczepów i  klasyfikowania mięśni w zależności od kształtu. Ważne są powierzchnie, brzegi, wielkość struktur.

Chyba najpopularniejszym podejściem do nauczania jest anatomia czynnościowa. Tu wymaga łączenia się danej struktury z jej czynnościami, czyli JAKIE MA ZADANIA dana struktura. Celem nadrzędnym jest zrozumienie współzależności struktury i funkcji.

Wyższym stopniem wyrafinowania i używania wyobraźni przestrzennej charakteryzuje się anatomia topograficzna. Skupia się ona na WZAJEMNYCH RELACJACH między narządami, przebiegu naczyń i nerwów, pól przylegania, kolejnych warstw. Bardziej szczegółowym działem jest anatomia powierzchowna określająca wzajemne relacje narządów i ich położenie względem powierzchni ciała.

AttributionNoncommercial Some rights reserved by ....Tim


Skrzywienie zawodowe

W zależności od kierunku studiów na anatomię patrzy się z różnych perspektyw.
Czasami można skupiać się na korelowaniu różnych narządów z ich odpowiednikami u przodków w ramach anatomii porównawczej. Przy takim podejściu porównuje się strukturę i funkcje narządów człowieka i zwierząt.

Anatomia kliniczna pomaga zrozumieć anatomiczne podłoże chorób oraz różnych procedur medycznych.
Niejako szczegółowym działem powyższego jest anatomia radiologiczna. Popularne metody obrazowania są na tyle ważne, że w szkoleniu klinicystów obowiązkowym punktem jest to podejście do nauczania.

Artyści mają również swój wkład w powstawanie i rozwój anatomii. Także do swojej pracy/pasji pomocna jest znajomość budowy ludzkiego ciała. Dlatego został wydzielony specjalny dział - anatomia dla artystów.

Attribution Some rights reserved by Abode of Chaos

Jak studiujecie anatomię?

Ciekawi mnie jakie jest najpopularniejsze podejście do studiowania anatomii człowieka na naszych uczelniach. Jeśli wypełnilibyście ankietę - byłbym bardzo wdzięczny. Zawiera ona 7 pytań, a jej wypełnienie zajmie mniej niż 2 minuty. Z góry dziękuję!


Struktura ośrodkowego układu nerwowego

Jak w rzeczywistości wygląda mózg? Czy istota szara jest szara? Jak w rzeczywistości wygląda splot naczyniówkowy? To wszystkiego, i dużo więcej, zobaczyć można na stronie NEUROANATOMY I:


To zbiór bardzo dobrych fotografii ośrodkowego układu nerwowego z opisem w języku angielskim i czeskim.


Każde zdjęcie jest starannie opisane, często dołączone są dodatkowe ryciny schematycznie. Struktury mają zwięzły opis, pojawiający się po kliknięciu na jej nazwę w menu bocznym lub na zdjęciu.
Poruszanie się po stronie ułatwia przejrzysty indeks.


Bardzo podoba mi się naturalne odtworzenie kolorów preparatów. Tak przecież wyglądają w laboratorium anatomicznym! Powiększenia pozwalają na bliższe przyjrzenie się niewielkim (przeważnie) strukturom czy naczyniom.

Proste ryciny schematyczne ułatwiają szybkie orientowanie się na fotografii, uwypuklając najważniejsze rzeczy. 

Lubię ten atlas. 

Anatomia porównawcza: mózgowie ssaków

Kolekcja zdjęć mózgów ponad siedemdziesięciu pięciu gatunków ssaków w jednym miejscu.-Brzmi intrygująco? Dla mnie tak - mam nadzieję, że dla Was również. Jak wygląda mózg oposa? Jak wygląda mózg jeża? Jak wygląda mózg słonia? Wszystkie można zobaczyć  na stronie

  www.brainmuseum.org



Zdjęcia mózgów "z góry, z boku i z podskoku" oraz przekroje. Jeśli interesujesz się ewolucją ośrodkowego układu nerwowego strona zdecydowanie warta zobaczenia.

Mózg słonia i jeża

Z listy gatunków wybieramy interesujące nas rząd - np. Trąbowce (Proboscoidea). Spośród gatunków (w tym przypadku tylko jeden) wybieramy interesujące nas zwierzę. Na następnej stronie znajdujemy opis gatunku i możliwe opcje eksploracji mózgu. W tym przypadku mamy możliwość zobaczenia mózgu słonia z różnych perspektyw.

Powierzchnia boczna mózgowia słonia afrykańskiego
Analogicznie postępujemy, jeżeli chcemy zobacztć mózg jeża europoejskiego. Efekt zaskakujący, bo oprócz powierzchni mózgowia (poniżej) możemy również przeglądać przekroje.


Mózg człowieka

Można także wybrać naczelne i znaleźć mózgowie człowieka. W tym przypadku oprócz zdjęć powierzchni zewnętrznej mamy możliwość przeglądania przekrojów (czołowych, horyzontalnych i strzałkowych) wybarwionych na obecność komórek lub włókien.

Przekrój czołowy mózgowia człowieka wybarwiony na obecność komórek

Strona ma charakter przeglądowy, ale bogactwo zdjęć stawia ją w szeregach ciekawszych zbiorów dostępnych w internecie. Szkoda, że większość zdjęć dostępnych jest wyłącznie w niskiej jakości...

Anatomia porównawcza: e-skeletons

Anatomia porównawcza swoje "złote lata" przeżywała w XIX wieku. Nie znaczy to, że dziedzina ta obecnie nie jest warta zauważenia! Z takiego założenia wyszli twórcy strony e-skeletons.



To znakomite źródło wiedzy anatomicznej dla biologów oraz antropologów. Po wybraniu opcji Człowiek (Homo sapiens) strona ta może być również przydatne dla wszystkich chcących znaleźć dobre zdjęcia naturalnych kości szkieletu.

Zawartość można przeglądać spośród wybranych naczelnych starego i nowego świata, porównywać poszczególne kości między gatunkami lub eksplorować taksonomię naczelnych.

Po wybraniu poszczególnego taksonu mamy możliwość przeglądania różnych fotografii części szkieletu oraz  poszczególnych kości.



Jakość zdjęć jest dobra, chociaż nie jest to najwyższa możliwa rozdzielczość możliwa do uzyskania. Aby użyć zdjęć w swoich prezentacjach należy skontaktować się z autorami.

Układ nerwowy - Fiszki

Dzisiaj prezentuję ciąg dalszy bardzo fiszek autorstwa... no właśnie, nie mogę podać kto je wykonał, gdyż autor chce pozostać anonimowy. Pierwsza część dotycząca budowy ucha jest dostępna we wpisie:
http://anatomiczny.blogspot.co.uk/2012/04/ucho-fiszki.html






Dzisiejsze fiszki są znakomitym uzupełnieniem prezentacji omawiającej obwodowy układ nerwowy.

Wiedza (anatomiczna)

Dziewiętnastowieczna nauka stawiała sobie ogólny cel "opisania świata". Na ówczesnym etapie rozwoju to był bardzo dobry cel. Czasy jednak się zmieniły i zrozumieliśmy, że nie da się zapamiętać całokształtu wiedzy. Ba, nie da się nawet przeczytać wszystkich opisów... Dlatego we współczesnym nauczaniu/uczeniu się skupia się nie promowaniu wiedzy w postaci czystej (jako zbioru faktów), ale na umiejętnościach wykorzystywania tej wiedzy w praktyce. A jak to się ma do anatomii? Jak wimperga wieńcząca blendę...

Bo tak jest...

Wiedzę, którą można zawrzeć w słowach "bo tak jest" określa się mianem wiedzy deklaratywnej. Wiem, że człowiek ma serce i płuca. Wiem, że prawe płuco ma (z reguły) trzy płaty. A dlaczego - bo tak jest... Skoro anatomia zajmuje się opisem ciała człowieka, to w swojej naturze przesycona jest właśnie tym rodzajem wiedzy. Całe podręczniki do anatomii pisane są w konwencji tego typu wiedzy:
"Więzadło barkowo-obojczykowe (lig. acromioclaviculare) wzmacnia staw [barkowo-obojczykowy] od strony górnej. Więzadło przyczepia się w pobliżu stawu do końca barkowego obojczyka i do wyrostka barkowego łopatki, jest pasmem szerokim i silnym" 
(Z. Ignasiak Anatomia układu ruchu t.I, s.93). 
Nie mu tu bezpośredniej odpowiedzi, DLACZEGO warto to wiedzieć. Jest wyłącznie stwierdzenie, że tak jest. I w domyśle czytelnik jest informowany, że ma się tego uczyć, bo w przyszłości ta wiedza może mu się przydać. Nie daje jednak przykładowej informacji do czego.

Poprzez analogię możemy popatrzeć na tę fotografię i jej opis.
Wimperga - trójkątny szczyt dekoracyjny stanowiący zwieńczenie portali, okien lub blend. Wnętrze wimpergi wypełnione jest maswerkiem, na zewnątrz natomiast znajdujemy czołganki, pinakle a szczyt może być zwieńczony kwiatonem. Wimpergi są charakterystycznym elementem sztuki gotyckiej, zapoczątkowane w XIII wieku; najbardziej dekoracyjne formy -gotyk dojrzały (XV w.). Wimperga wypełniona maswerkowym malowidłem (trój- i czwórliście) wieńcząca ostrołukową blendę.

Wynika z tego, że...

Innym typem wiedzy jest wiedza funkcjonalna, czyli taka która bezpośrednio jest używana do rozwiązywania problemów. Opisuje ona rzeczywistość, jednakże wiedza przedstawiona jest w szerszym kontekście. Popatrzmy na akapit dotyczący podobnego zagadnienia pochodzący z innego podręcznika:
"Staw [barkowo-obojczykowy] wzmacniają dwa więzadła: barkowo-obojczykowe (ligamentum acromioclaviculare) i kruczo-obojczykowe (ligamentum coracoclaviculare). [...] Razem tworzą one więzozrost łopatkowo-obojczykowy. W wyniku uszkodzenia połączenia łopatki z obojczykiem może dojść do rozejścia więzozrostu łopatkowo-obojczykowego. Dochodzi do tego na skutek uderzenia w boczną część wyrostka barkowego, co prowadzi do jego przemieszczania się ku tyłowi [...]. Koniec dalszy obojczyka jest wówczas uniesiony ponad wyrostek kruczy, co jest wyraźnie wyczuwalne w badaniu fizykalnym."
(Anatomia człowieka. Red. O. Narkiewicz i J. Moryś. t. II. s. 26)
Opis więzadła jest umieszczony w kontekście anatomicznym w jakim ono występuje. Pojawia się również odpowiedź na pytanie,  po co warto zwrócić uwagę na to więzadło. Jest to ważne, gdyż wiedzę tę można w przyszłości wykorzystać w praktyce, np. w sposób opisany w akapicie.

Ozdobne szczyty w formie trójkąta - wimpergi, są jednymi z charakterystycznych elementów architektonicznych stylu gotyckiego, a ich obecność nad ostrołukowymi oknami lub ślepymi wnękami w murze (blendami) pozwala na identyfikację stylu. Geometryczny wzór o motywach rozet czy trójliści, w tym przypadku wypełniający wimpergę, nazywany jest maswerkiem. To  kolejny wyróżnik ułatwiający rozpoznanie stylu gotyckiego. Chropowata struktura dużych, dwuręcznych cegieł pozwala odróżnić budowle gotyckie od późniejszych, XIX-wiecznych budowli neogotyckich, które naśladowały oryginalne budowle gotyckie, ale wykonane były z cegieł "fabrycznych" o podobnym odcieniu i gładkiej fakturze.

Wiedza funkcjonalna w praktyce

Umiejętność rozróżniania typu przekazywanej wiedzy ma znaczenie praktyczne. Często podświadomie nie lubimy pewnych przedmiotów. "Uczymy się rzeczy bezsensownych", mówimy: "I po co nam to?", "Strata czasu", "Przedmiot przeteoretyzowany"... Jedną z odpowiedzi dlaczego ich nie lubimy może być to, że kładą one nacisk przede wszystkim na wiedzę deklaratywną.

Zdawanie sobie sprawy z istnienia tych dwóch rodzajów wiedzy może pomóc w wyborze dobrych podręczników. Już po przeczytaniu kilku akapitów często jesteśmy w stanie powiedzieć, jest to dobry (albo zły) podręcznik. Zazwyczaj te, które się dobrze czyta promują wiedzę funkcjonalną. Kolekcja suchych faktów nie tworzy podręcznika.

Wiedza deklaratywna jest również oceniana na egzaminie. Czasami bywa tak, że w trakcie semestru studenci uczą się jednego, a na egzaminie pojawiają się pytania dotyczące tych samych zagadnień, ale jakieś takie dziwne...Przyczyną tego może by to, że na ćwiczeniach asystenci wymagali wiedzy deklaratywnej, a na egzaminie profesor zadawał pytania z wiedzy funkcjonalnej.

Na zakończenie ważne jest stwierdzenie, że posiadanie szerokiego zakresu wiedzy deklaratywnej nie jest jednoznaczne z umiejętnością jej wykorzystywania (przekształceniem w wiedzę funkcjonalną).

Prosty model skomplikowanych struktur

Splot szyjny, ramienny, lędźwiowy i krzyżowy są splotami somatycznymi utworzonymi przez gałęzie przednie nerwów rdzeniowych (gałęzie tylne nie tworzą splotów). Zrozumienie anatomii tych skomplikowanych struktur początkowo może sprawiać trudności, ze względu na liczbę nerwów je tworzących, stopień ich wymieszania oraz liczbę gałęzi końcowych. Pomocą w nauce może być model wykonany z kolorowych drutów Chenille. Dziękuję Claire Smith (thanks!) za pomysł i zdjęcie.


Tak, tak... wiem - wygląda to jak zabawka (poprzedni model kinestetyczny tak został nazwany w komentarzach). Ale w rzeczywistości nie jest zabawką - to całkiem skuteczne narzędzie edukacyjne, szczególnie dla "dotykaczy" (kinestetyków).  Anatomii splotów można uczyć się z atlasów i podręczników, można je sobie narysować, ale można także wykonać prosty model. Przy odpowiednim oznaczeniu osoba mająca "pamięć ruchów" łatwiej przyswoi sobie anatomię tych struktur, wzajemne relacje  niż gdyby starała się to zrobić w "klasyczny" sposób.

Jaka jest "wartość informacyjna" takiego modelu w porównaniu do rysunku? Użycie kolorów i oznaczeń sprawiają, że zawartość informacji jest identyczna jak w przypadku wyrysowanego schematu. Dlaczego zatem nie urozmaicić sobie nauki inną formą notatki? W porównaniu do biernego analizowania ryciny z podręcznika lub atlasu model ten posiada niewątpliwą zaletę - wykonany samodzielnie aktywnie przyczynia się do podświadomego uczenia się.

Anatronica - Atlas 3D

W sieci pojawia się coraz więcej darmowych, trójwymiarowych atlasów anatomii człowieka. Klasyczny już (i ciągle najlepszy) Visible Body oraz Biodigital Human mają konkurenta na stronie www.anatronica.com



Po pobraniu i zainstalowaniu dodatku Web Unity Player cieszyć się możemy bezpłatnym, łatwym w obsłudze atlasem.


Atlas otwiera się w przeglądarce peceta, Maca oraz jest dostępny na urządzenia z Androidem.

Pełny opis wymagań oraz spis treści dostępny na stronie:

Już na pierwszy rzut oka widać, że jest to wersja we wczesnym stadium rozwoju. Nie wyświetlają się jeszcze realistyczne tekstury, mięśnie nie mają ścięgien i całość wygląda bardzo "modelowo". Warto jednak obserwować, w jakim kierunku będzie się rozwijał ten atlas.

Łatwe i trudne pytania anatomiczne

Drobnymi krokami, nieuchronnie zbliża się czas sesji. Ze strony studentów powoli zaczyna padać pytanie "co będzie na egzaminie?".  Dzisiaj chciałbym spróbować odpowiedzieć na to pytanie. Osoby piszące pytania egzaminacyjne różnią się wymaganiami, jednak istnieją pewne generalne przesłanki, którymi się kierują podczas ich pisania.

Pytania łatwe - pytania trudne

Pytania można sklasyfikować na podstawie ich trudności na łatwe/średnie/trudne. Ale czy da się jednoznacznie stwierdzić, które są łatwe, a które trudne? Oczywiście, nie jest to jednoznaczne, ale z pomocą może przyjść "anatomiczna mapa myśli". Generalnie - im więcej węzłów musimy rozwinąć tym pytanie jest trudniejsze.

I tak pytanie: "Wymień kości tworzące obręcz kończyny górnej" jest łatwiejsze od pytania: "Wymień struktury anatomiczne znajdujące się na końcu mostkowym obojczyka".

Uczyć się można według dwóch zasad: od ogółu do szczegółu (zasada dedukcyjna) lub od szczegółu do ogółu (zasada indukcyjna). Moja znajoma mawiała: "Nie da się zbudować wieżyczek bez solidnych fundamentów". To przykład rozumowania dedukcyjnego. W przypadku anatomii sprawdza się dedukcja, a mapa myśli jest graficznym odwzorowaniem rozumowania dedukcyjnego.

Warto stworzyć swoją własną mapę na podstawie ćwiczeń, wykładów i podręcznika. W zależności od przyjętego podejścia do nauczania anatomii (systemowe lub topograficzne) mapy będą wyglądały inaczej.


Identyfikacja - czynność - topografia - aplikacja

Drugim kryterium jest gradacja pytań na podstawie obszarów zainteresowań. Anatomia opisowa pytać będzie przede wszystkim o identyfikację  i topografię, anatomia kliniczna skupia się na aplikacji, anatomia czynnościowa skupia się na pytaniach dotyczących funkcji struktur anatomicznych.

Na przykładzie splotu ramiennego można zadać pytania z tych trzech obszarów. 
- identyfikacja: "Podaj nazwę zaznaczonej struktury"
- czynność: "Wymień mięśnie zaopatrywane przez zaznaczoną gałąź krótką splotu ramiennego"
- topografia: "Wymień gałęzie krótkie odchodzące z części nadobojczykowej splotu ramiennego"
- aplikacja: "Pacjent ma trudności z trzymaniem przedmiotów, np. łyżki, igły w ręce. Odnotowano również zaburzenia czucia na dłoniowej stronie 3 pierwszych palców. Dodatkowo odnotowano zaburzenia czucia na przedniej stronie przedramienia. Podaj najbardziej prawdopodobne miejsce kompresji nerwu".


Można się też pokusić o wartościowanie pytań. Pytania dotyczące rozpoznania struktury (identyfikacja) uznaje się za mniej wartościowe od pytań o funkcje danej struktury (czynność), a te ostatnie uznaje się za mniej wartościowe od pytań dotyczących praktycznego zastosowania wiedzy (aplikacja). Tradycyjnie, anatomii topograficznej uczy się przede wszystkim na wydziałach lekarskich.


Klasyfikacja pytań

Aby w pełni zrozumieć jakie pytania mogą pojawić się na egzaminie warto spojrzeć na tabelę:

Trudne
Średnie
Łatwe
Identyfikacja
Czynność
Topografia
Aplikacja



Jej analiza w powiązaniu z analizą pytań z poprzednich lat może pomóc w przewidzeniu TYPU pytań pojawiających się na egzaminie. Egzaminy praktyczne (popularne szpilki) skupiają się wyłącznie na identyfikacji, natomiast egzamin pisemny (ustny) obejmuje już wszystkie cztery kategorie.

Istnieje jeszcze jedna kategoria pytań: przez niektórych prowadzących nazywana "na myślenie", a przez studentów "podchwytliwe" (bardziej dosadnie "wredne" lub "chamskie"). Pomijam je całkowicie w tym opisie, gdyż uważam, że w egzaminowaniu nie chodzi o udowodnienie niewiedzy osoby studiującej (podwyższenie ego złośliwego wykładowcy?), a rzetelne sprawdzenie poziomu nabytej wiedzy.

Górne drogi oddechowe - ćwiczenia po angielsku


Jeśli chcielibyśmy wartościować układy narządów, to układ oddechowy jest jednym z ważniejszych. Dowodów jest wiele: jedną z pierwszych czynności na miejscu wypadku jest sprawdzenie ruchów oddechowych ofiary. Nie możemy również na dłużej powstrzymywać się od oddychania. Tak więc warto wiedzieć, jak zbudowany jest nasz układ oddechowy!
Zestaw interaktywnych ćwiczeń ułatwiających poznawanie budowy układu oddechowego udostępniony jest na stronach wydawnictwa McGraw Hill.

POZIOM: 2

Z czynnościowego punktu widzenia układ oddechowy możemy podzielić na drogi doprowadzające/odprowadzające powietrze oraz powierzchnię wymiany gazowej.

Innymi słowy możemy powiedzieć, że dwie podstawowe (ale nie jedyne!) czynności układu oddechowego to doprowadzenie tlenu do powierzchni wymiany gazowej (w płucach) i sama wymiana gazowa.

Z anatomicznego punktu widzenia drogi oddechowe można podzielić na górne i dolne drogi oddechowe.
  • Górne drogi oddechowe tworzy jama nosowa wraz z zatokami przynosowymi oraz gardło.
  • Dolne drogi oddechowe tworzy krtań, tchawica i drzewo oskrzelowe rozgałęziające się w płucach.
Powierzchnię wymiany gazowej tworzą oskrzeliki oddechowe i pęcherzyki płucne zbudowane z nabłonka jednowarstwowego płaskiego. To już zagadnienia histologiczne.
Prześledźmy zatem drogę jaka przebywa w górnych drogach oddechowych.

Górne drogi oddechowe

Zadanie do wykonania: Górne drogi oddechowe (Część 1)

Na rycinie widać przekrój przez głowę i szyję.

Wdychane powietrze trafia do jamy nosowej nasal cavity przez nozdrza zewnętrze nostrils. W pierwszej części jamy nosowej, tzw. przedsionku vestibule rosną krótkie, sztywne włosy guard hairs. Trzy małżowiny nosowe nasal chonchae: górna superior, środkowa middle i dolna anterior dzielą jamę nosową właściwą na trzy główne przewody nosowe nasal meatuses. Z jamą nosową ściśle są związane zatoki przynosowe paranasal air sinuses, będące przestrzeniami w kościach czaszki. Na rycinie zaznaczona jest zatoka klinowa sphenoidal sinus. Widoczna jest równiez zatoka czołowa frontal sinus. Jamę nosową od jamy ustnej oddziela podniebienie, składające się z dwóch części: kostnego podniebienia twardego hard palate oraz podniebienia miękkiego soft palate. Jamę ustną wypełnia język tongue. Widoczny jest również przekrój przez żuchwę mandible. Z jamy nosowej wstępnie ogrzane, nawilżone i oczyszczoone powietrze trafia do gardła pharynx, wspólnego odcinka dróg oddechowych i pokarmowych. Zarówno z wdychanym powietrzem jak i pobieranym pokarmem do organizmu trafia olbrzymia liczba różnorodnych, potencjalnie niebezpiecznych drobnoustrojów (grzynów, bakterii, wirusów). Jedną z barier obronnych przeciwko nim stanowi tkanka limfatyczna tworząca migdałek gardłowy pharyngeal tonsil, migdałki językowe lingual lonsils oraz migdałki podniebienne palatine tonsils. Z gardła wdychane powietrze trafia do krtani pharynx. Elementem zapobiegającym dostawaniu sie kęsu pokarmu do dolnych dróg oddechowych jest ruchoma chrząstka krtani -  nagłośnia epiglottis. Z krtani powietrze przedostaje się do tchawicy trachea.

Zadanie do wykonania: Górne drogi oddechowe (Część 2)
Na przekroju widoczne są struktury tworzące drogi oddechowe jak również wchodzące w skład układu pokarmowego.

Przez parzyste otwory nazywane nozdrzami zewnętrznymi nostrils powietrze dostaje się do jamy nosowej nasal cavity. Pierwsza część jamy nosowej (przestrzeni!) została nazwana przedsionkiem jamy nosowej nasal vestibule. Granicę przedsionka i jamy nosowej właściwej wyznacza miejsce przejścia skóry w błonę śluzową nosa. To tu znajdują się sztywne, krótkie (czasami dłuższe...) włosy przydające się przy wstępnym oczyszczaniu powietrza. Chronią one przed dostaniem się do dróg oddechowych większych cząstek zawieszonych w powietrzu (na przykład owadów). Za granicę tylną jamy nosowej uznaje się nozdrza tylne choanae (posterior nasal apertures). 

Ze ściany bocznej jamy nosowej uwypuklają się trzy małżowiny nosowe nasal chonchae. Przestrzenie pod nimi nazywa się przewodami nosowymi meatuses. Odpowiednio:

  • pod małżowina nosową górną superior nasal concha znajduje się przewód nosowy górny superior nasal meatus
  • pod małżowiną nosową środkową middle nasal concha znajduje się przewód nosowy środkowy middle nasal meatus
  • a pod małżowiną nosową dolną inferior nasal concha znajduje się przewód nosowy dolny inferior nasal meatus.
Na rycinie zaznaczona jest również zatoka czołowa frontal sinus, w rzeczywistości będąca rozszerzeniem jamy nosowej wpuklającym się do kości czołowej oraz zatoka klinowa sphenoidal sinus, mieszcząca się w kości klinowej.

Wspólnie z wdychanym powietrzem opuszczamy jamę nosową przez wspomniane wcześniej nozdrza wewnętrzne i dostajemy się do kolejnej przestrzeni - gardła. Na ścianie bocznej gardła ma ujście trąbka słuchowa (trąbka Eustachiusza) auditory tube. Podniebienie miękkie wspólnie z języczkiem uvula zapobiega przedostawaniu się kęsów pokarmu do części nosowej gardła.

Pamiętam z dzieciństwa sytuację kiedy przy wspólnym śniadaniu z kuzynem wybuchnęliśmy śmiechem. Pech chciał, że było to w tym samym czasie kiedy piłem kakao. Właściwie nie pech... doświadczenie to jednoznacznie udowodniło, że jama ustna poprzez gardło jest połączona z jamą nosową. Pokazało również ważne znaczenie podniebienia miękkiego podczas połykania.

Z gardła, poprzez głośnię glottis, będąca częścią krtani larynx, powietrze kierowane jest do tchawicy trachea. Wydychane powietrze powodujące wibracje fałdów głosowych vocal cords jest podstawą wydawania dźwięków.


Na rycinie zaznaczone są również struktury tworzące układ pokarmowy: warga górna upper lip, warga dolna lower lip oraz przełyk oesopgagus.

Zadanie do wykonania: Podział anatomiczny gardła 
Część gardła łącząca się z jamą nosową nosi nazwę części nosowej gardła nasopharynx. Część gardła do której otwera się jama ustna nosi nazwę części ustnej gardła oropharynx. Krtań otwiera się do części krtaniowej gardła laryngopharynx. Tu też gardło przechodzi w przełyk.

Powyższy opis to nie tylko sztuczny podział - w rzeczywistości poszczególne części gardła różnią się budową wyściełającego je nabłonka.




Układ oddechowy - komplet prezentacji

Zestaw rycin z podręcznika "Understanding human anatomy and physiology" wydawnictwa McGraw Hill dotyczący układu oddechowego.

Układ oddechowy (Prezentacja Power Point)

Bardzo lubię tę serię prezentacji ze względu na to, że zostały umieszczone w niej nieopisane ryciny. Można je wykorzystać do stworzenia własnej prezentacji, ze spersonalizowanymi podpisami.

Do tworzenia własnego atlasu można również wykorzystać stare ryciny:

Prezi - dynamiczne prezentacje


Power Point (PP) jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych programów do tworzenia prezentacji. Większość prezentacji na Anatomicznym powstało właśnie w tym programie. Ale ma pewne ograniczenia - przede wszystkim jest bardzo statyczny, a nieumiejętne wykorzystywanie list spowodowało, że prezentacje PP uznawane są za nudne. Odpowiedzią na statyczne prezentacje PP jest sieciowa aplikacja Prezi.


O tym, czym jest Prezi i jak go używać zobaczyć można w filmiku wprowadzającym (ang.)


Najbardziej podoba mi się możliwość hierarchizowania wiadomości. Najważniejsze z nich są widoczne na pierwszy rzut oka, a bardziej szczegółowe są ukryte. Pozwala to dostrzec, co jest ogółem a co mniej istotnym szczegółem. Nie da się tego łatwo osiągnąć w linearnych prezentacjach PP.

Możemy także prowadzić prezentacje nielinearne. W zależności od tego jak toczy się dyskusja w sali omawiamy poszczególne elementy zgodnie z oczekiwaniami uczestników, a nie według sztywnego szkieletu.

Nie bez znaczenia jest również fakt, że prezentacje niezwykle łatwo się publikuje. tu przykład podesłany przez Miłosza:


Zbiór prezentacji - Understanding Human Anatomy and Physiology

Wydawnictwo McGraw Hill do swoich drukowanych książek dodaje stronę towarzyszącą ("companion web site"). Po zalogowaniu się na nią otrzymujemy mnóstwo dodatkowych interaktywnych opcji. Jednakże możliwe jest również korzystanie ze strony bez logowania się. Myślę, że to świetna zachęta do zakupu podręcznika, pokazując jedynie część możliwości dostępnych po wykupieniu całościowego dostępu.


Dzisiaj wybrałem stronę szczególnie ciekawą dla wzrokowców - z przepięknymi ilustracjami. W każdym rozdziale Wydawca udostępnia zbiór ilustracji ("Image library") w formie prezentacji Power Point. W tym przypadku jest to szczególnie wartościowe, ponieważ oprócz ilustracji podpisanych w j.angielskim mamy dostęp do "czystych" ilustracji - bez podpisów i kreseczek.

Niestety, licencja nie zezwala na ich stosowanie podczas zajęć - na każdej ilustracji wyraźnie zaznaczono "Premission required for reproduction or display". Pozwolenie uzyskuje się automatycznie po zatwierdzeniu tego podręcznika, jako podręcznika głównego prowadzonego przedmiotu. Na szczęście są udostępnione do użytku indywidualnego i można się nimi cieszyć poznając tajniki anatomii i fizjologii człowieka.

Ilustracje pochodzą z siódmego wydania "Mader's Understanding Human Anatomy and Physiology" autorstwa Susan Longenbaker.

http://highered.mcgraw-hill.com/sites/0073525626/sitemap.html

Primal Pictures - Anatomy and Physiology

Można śmiało powiedzieć, że firma Primal jest klasykiem na rynku komputerowych aplikacji służących uczeniu/nauczaniu anatomii. Sztandarowym produktem jest atlas trówymiarowy anatomii Primal Picture, dostępny na stronie www.anatomy.tv. Trzeba dodać - dostępny za opłatą.




Ciało możemy poznawać z różych punktów widzenia. I tak mamy anatomię topograficzną, podział według układów narządów, czy bardziej specjalistyczne pozycje: anatomia dla stomatologów czy chirurgów. Jest także obszerny dział dla fizjoterapeutów i sportowców.
Trójwymiarowe ciało, którym w miarę swobodnie możemy manipulować, jest odzwierciedleniem ciała człowieka, a nie modelu anatomicznego. Każda ze struktur jest precyzyjnie opisana. Pakiet zawiera również kolekcję filmów, rycin oraz animacji.

Klasyczność programu ma swoje odzwierciedlenie w trochę "ciężkiej" i wychodzącej z mody grafice oraz problemach ze sterowaniem modelami. Widać jednak, że firma pracuje nad unowocześnieniem programu oferując moduł 3D Real-time Viewers.

Jak to działa można przekonać się użwając tej DEMONSTARCJI.

Nowością jest pakiet przeznaczony do nauki fizjologii, a dostępny na stronie: http://www.primalonlinelearning.com/default.aspx

Tam także można zobaczyć film promujący ten produkt.

Dostęp do bazy w polskich bibliotekach (lista z pewnością niepełna):

Unaczynienie kończyny górnej - ćwiczenia po angielsku

Z ogónym schematem unaczynienia tętniczego kończyny górnej zapoznać się można w prezentacji 4.B. Główne naczynia krwionośne kończyny górnej. Dzisiaj skupimy się na nauce mianownictwa anglojęzycznego.

POZIOM: 2

Zadania udostępnia wydawnictwo McGraw Hill.

Zadanie 1. Główne tętnice kończyny górnej - widok od przodu

Głównym naczyniem dostarczającym krew do kończyny górnej jest t. podobojczykowa subclavian a. Kończy się ona umownie na zewnętrznym brzegu żebra pierwszego i odtąd nazywana jest t. pachową axillary a. Na wysokości brzegu dolnego m. piersiowego większego/m. najszerszego grzbietyu zmienia ona nazwę na tętnicę ramienną brachial a. W dole łokciowym oddaje dwie główne gałęzie: od strony bocznej (kciuka) t. promieniową radial a. a od strony przyśrodkowej (palca małego) t. łokciową ulnar a. Ta pierwsza zazwyczaj tworzy łuk dłoniowy głęboki deep palmar arch, a ta druga łuk dłoniowy powierzchowny superficial palmar arch. Mniejsze gałęzie zaopatrujące palce noszą miano tętnic dłoniowych palców palmar digital arteries, przy czym do kciuka dochodzi t. własna kciuka principal artery of thumb.  Tak prezentuje się główny schemat unaczynienia kończyny górnej.

Przyjrzyjmy się teraz mniejszym gałęziom:
Tylną część barku zaopatruje t. okalająca ramię circumflex humeral a., natomiast tylną część ramienia zaopatruje t. głęboka ramienia deep brachial a. Grupa tętnic tworzy zespolenia wokół stawu łokciowego, z czego na rycinie zaznaczone są dwie t. wstępujące łokcia - promieniowa i łokciowa radial reccurent a. and ulnar reccurent a. Od tętnicy łokciowej odchodzi króka t. międzykostna wspólna (nie zaznaczona na rycinie) dająca dwie gałęzie końe: t. międzykostną przednią anterior interosseus a. i t. międzykostną tylną (niewidoczna).

Zadanie 2. Schemat unaczynienia kończyny górnej